.jpg)
A
síndrome do cazador solitario
"Todos somos algo Mowglis"
O escritor sevillano Andrés Pérez aborda, na súa última novela, a falta de pertenza que padece o ser humano na sociedade actual
V. OLIVEIRA . SANTIAGO
Andrés Pérez onte en Compostela, na presentación do seu novo libro, ‘El síndrome de Mowgli’Nun universo literario no que abundan os grandes continentes, achegarse a unha illa sempre supón unha aventura. Unha aventura na que os náufragos que abandonan o barco sofren a síndrome que padeceu Mowgli, o neno-lobo de Kipling, no que se basea o escritor sevillano Andrés Pérez Domínguez para a súa última novela editada por Algaida, coa que gañou o Premio Luis Berenguer.
O autor, que onte estivo en Compostela presentando El síndrome de Mowgli, tece a historia de Rafael Montalbán, un ex boxeador que quere darlle un cambio á súa vida e deixar de traballar como porteiro de clubs de alterne e matón por encargo.
Un "cazador solitario" que, como explica o escritor, representa o ser humano perdido na sociedade actual. "Todos somos un pouco Mowglis -asegura- . Eu non me canso de dicir que Disney fixo películas moi bonitas pero desvirtuou moito a orixe da historia da que proceden como é o caso de O libro da Selva. A síndrome de Mowgli non é máis que o que lle ocorre a todo o mundo nalgún momento da súa vida: cando non acabas de encaixar en ningún sitio, e te sentes só. Esa falta de pertenza é unha metáfora coa que se pode identificar o mundo actual", explica Pérez Domínguez. Como xa o fixera nas novelas de espionaxe La clave Pinner (2004) e El factor Einstein (2008), a armazón do cine negro está presente nesta obra, pero neste caso, a carga de fondo é unha historia de amor, a do protagonista con Lola, a muller que amou e que o traizoou dezaoito anos atrás.
É precisamente a ilusión de recuperar o amor de Lola o que leva ao protagonista de El síndrome de Mowgli a tropezar coa mesma pedra por segunda vez. "Na vida, un case nunca fai o que quere, senón que fai o que pode. Iso é o que lle sucede a Rafael Montalbán: emprende unha viaxe, un pouco absurda, pero nese sentido, é un pouco quixotesco", apunta. De feito, os personaxes da novela saben de antemán que se van traizoar "pero iso forma parte da vida tamén", engade o autor que considera que "o autoengano, a ilusión por algo, é necesaria para que Rafael Montalbán renaza".
O protagonista, un "heroe cansado"
Unha catarse que o ex boxeador precisa para cambiar de vida. "El sabe que todo é absurdo pero sabe que o ten que facer", engade o autor. Por iso, representa unha caste de antiheroe que o escritor sevillano define como "heroe cansado", parafraseando a Reverte, que "non lle queda máis remedio polas circunstancias".
Aínda que a novela non trata o tema da espionaxe, "está feita cos mesmos vimbios", considera o autor, xa que son personaxes que están "ó bordo do abismo e que buscan a redención, impórtalles moito a traizón, o sacrificio, a responsabilidade, o amor e a amizade".
Pérez Domínguez acumula máis dun centenar de galardóns como o Max Aub, Ciudad de Coria, Tierras de León ou Elena Soriano. Conduce un programa de radio en Sevilla e escribe unha columna de opinión. Esta obra, que se abre con citas de El invierno en Lisboa de Muñoz Molina, El libro de la Selva de Kipling e Rope Burns. Stories from de corner de F. X. Toole, homenaxea "os libros e os heroes da miña infancia", asegura.
A LITERATURA COMO ENTRETEMENTO
"A vida é máis fácil no cuadrilátero"
Como xa fixo en La clave Pinner e El factor Einstein (2008), Andrés Pérez enfía tamén en El síndrome de Mowgli a literatura co entretemento. "A historia ten que interesarlle ao lector e debe ter unha metáfora ou valor moral", apunta o escritor. Recoñece que a historia pode ter unha interpretación ambigua que mestura pesimismo con positivismo. "Montalbán non acaba de renderse nunca -apunta-. Para iso, o boxeo sérveme moi ben como metáfora da vida, porque golpéante, tómbante unha vez e outra vez, pero levántaste. Ademais, como di Montalbán na novela, moitas veces, a vida é máis fácil dentro das cordas do cuadrilátero que fóra polas regras do boxeo", di o escritor nado en Sevilla en 1969.
síndrome do cazador solitario"Todos somos algo Mowglis"
O escritor sevillano Andrés Pérez aborda, na súa última novela, a falta de pertenza que padece o ser humano na sociedade actual
V. OLIVEIRA . SANTIAGO
Andrés Pérez onte en Compostela, na presentación do seu novo libro, ‘El síndrome de Mowgli’Nun universo literario no que abundan os grandes continentes, achegarse a unha illa sempre supón unha aventura. Unha aventura na que os náufragos que abandonan o barco sofren a síndrome que padeceu Mowgli, o neno-lobo de Kipling, no que se basea o escritor sevillano Andrés Pérez Domínguez para a súa última novela editada por Algaida, coa que gañou o Premio Luis Berenguer.
O autor, que onte estivo en Compostela presentando El síndrome de Mowgli, tece a historia de Rafael Montalbán, un ex boxeador que quere darlle un cambio á súa vida e deixar de traballar como porteiro de clubs de alterne e matón por encargo.
Un "cazador solitario" que, como explica o escritor, representa o ser humano perdido na sociedade actual. "Todos somos un pouco Mowglis -asegura- . Eu non me canso de dicir que Disney fixo películas moi bonitas pero desvirtuou moito a orixe da historia da que proceden como é o caso de O libro da Selva. A síndrome de Mowgli non é máis que o que lle ocorre a todo o mundo nalgún momento da súa vida: cando non acabas de encaixar en ningún sitio, e te sentes só. Esa falta de pertenza é unha metáfora coa que se pode identificar o mundo actual", explica Pérez Domínguez. Como xa o fixera nas novelas de espionaxe La clave Pinner (2004) e El factor Einstein (2008), a armazón do cine negro está presente nesta obra, pero neste caso, a carga de fondo é unha historia de amor, a do protagonista con Lola, a muller que amou e que o traizoou dezaoito anos atrás.
É precisamente a ilusión de recuperar o amor de Lola o que leva ao protagonista de El síndrome de Mowgli a tropezar coa mesma pedra por segunda vez. "Na vida, un case nunca fai o que quere, senón que fai o que pode. Iso é o que lle sucede a Rafael Montalbán: emprende unha viaxe, un pouco absurda, pero nese sentido, é un pouco quixotesco", apunta. De feito, os personaxes da novela saben de antemán que se van traizoar "pero iso forma parte da vida tamén", engade o autor que considera que "o autoengano, a ilusión por algo, é necesaria para que Rafael Montalbán renaza".
O protagonista, un "heroe cansado"
Unha catarse que o ex boxeador precisa para cambiar de vida. "El sabe que todo é absurdo pero sabe que o ten que facer", engade o autor. Por iso, representa unha caste de antiheroe que o escritor sevillano define como "heroe cansado", parafraseando a Reverte, que "non lle queda máis remedio polas circunstancias".
Aínda que a novela non trata o tema da espionaxe, "está feita cos mesmos vimbios", considera o autor, xa que son personaxes que están "ó bordo do abismo e que buscan a redención, impórtalles moito a traizón, o sacrificio, a responsabilidade, o amor e a amizade".
Pérez Domínguez acumula máis dun centenar de galardóns como o Max Aub, Ciudad de Coria, Tierras de León ou Elena Soriano. Conduce un programa de radio en Sevilla e escribe unha columna de opinión. Esta obra, que se abre con citas de El invierno en Lisboa de Muñoz Molina, El libro de la Selva de Kipling e Rope Burns. Stories from de corner de F. X. Toole, homenaxea "os libros e os heroes da miña infancia", asegura.
A LITERATURA COMO ENTRETEMENTO
"A vida é máis fácil no cuadrilátero"
Como xa fixo en La clave Pinner e El factor Einstein (2008), Andrés Pérez enfía tamén en El síndrome de Mowgli a literatura co entretemento. "A historia ten que interesarlle ao lector e debe ter unha metáfora ou valor moral", apunta o escritor. Recoñece que a historia pode ter unha interpretación ambigua que mestura pesimismo con positivismo. "Montalbán non acaba de renderse nunca -apunta-. Para iso, o boxeo sérveme moi ben como metáfora da vida, porque golpéante, tómbante unha vez e outra vez, pero levántaste. Ademais, como di Montalbán na novela, moitas veces, a vida é máis fácil dentro das cordas do cuadrilátero que fóra polas regras do boxeo", di o escritor nado en Sevilla en 1969.
No hay comentarios:
Publicar un comentario